ต่อไป »

[Jeera]

ข้อสิบ....
ในรถไฟ เค้าไม่คุยโทรศัพท์นะ เพื่อนๆ หลายคนอาจจะชินกับชีวิตอันล้ำสมัยไฮเทคทุกคนมีมือถือ บางคนก็มีถือมือ เอ๊ะ ยังไง? นั่นแหละครับ
การรถไฟแห่งประเทศยุ่น แนะนำให้ท่านงดใช้โทรศัพท์ในรถไฟฉะนั้นมนุษย์ต่างดาวอย่างเราก็ควรจะทำตามไม่ใช่เสร่อแป๊ะ คุยโทรศัพท์เป็นวรรคเป็นเวร เพราะอาจจะเจอสายตาพิฆาตเหมือนเมื่อคราวลัดคิวได้ครับ ที่งดใช้ ก็เพราะว่าสัญญาณจากคลื่นโทรศัพท์เนี่ย อาจจะรบกวนโสตประสาทของใครบางคน ไม่ใช่ละ คือว่าอาจจะมีผลรบกวนต่อผู้ที่ใช้เครื่องมือทางการแพทย์นั่นเองครับ ... จึงเป็นมารยาททางสังคมอย่างนึงที่ควรทำ
ทำให้พี่ยุ่นไม่คุยกัน แต่ส่งเมลล์คุยกันแทน (แล้วมันต่างกันตรงไหนฟระ?)  ถ้าเราไม่อยากเสร่อ ควรทำตาม รักษากฎยิ่งชีพแล้วชีวิตของท่านก็จะสุขอย่างบอกไม่ถูก ที่บอกไม่ถูกก็เพราะว่า ไม่รู้ว่ามันจะสุขยังไงนั่นเอ๊งงง ฮา ฮา

[Jeera]

ข้อสิบเอ็ด....
ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน จากผลสำรวจของสถาบันอุเอะโนะโดบุสสึโคเอ็งพบว่า ...(ได้ข่าวว่ามันเป็นสวนสัตว์นี่หว่า) ร้อยละแปดสิบของประชากรยุ่น ล้วนเก่งด้านตอ.แหลลงตับ ไม่ว่าจะเป็น สุ่โก่ยยย โออิชี้ คาวาอี้... หน้าบี้ ก็ตามที  สถาบันยังพบอีกว่า เราควรจะตื่นเต้น ตอแหล และตะลึงพรึงเพริดกับอะไรให้ง่ายเข้าไว้ แล้วชีวิตเราจะสามารถซึมซับความสุขได้อย่างเต็มที่ อีกอย่างที่พึงกระทำ .. ไม่ควรสุงสิง สนทนา ยิ้มร่าให้คนแปลกหน้า หรือหน้าแปลกมิเช่นนั้นคุณอาจจะเข้าข่ายโดนโบ้ยใบ้หาว่าบ้า นอกจากนี้เวลาขึ้นรถไฟในชั่วโมงเร่งด่วนเป็นธรรมดาที่มันต้องมีกระทบกระทั่งเหยียบนิ้วตีนกันขึ้นมาบ้าง กรุณาอย่าโกรธ ตีหน้าซื่อ สงบใจไว้ เพราะคนที่เหยียบตีนคุณมะกี้ จะส่งภาษามาถาม "ไดโจบุเดสก๊ะ"
(มันแปลว่ามรึงเป็นอะไรมั้ย) แต่จริงๆ แล้วพี่แกไม่ได้อยากรู้หรอกว่ามรึงจะเป็นอะไรมั้ย แค่ถามตามมารยาท บางทีเรานอนตายอยู่ พี่แกอาจจะไม่ยื่นมือมาช่วยเลยก็มี   ฉะนั้น เราไม่ควรที่จะตอบว่า"กรูเจ็บตีนจะตายอยู่แล้ว ยังมีหน้ามาถามกรูอีก"  ควรจะเสแสร้ง และยิ้มหน้าเจื่อนๆ ตอบกลับไปว่า "ไฮ่ ไดโจบุ" (กัดฟันแล้วพูดไป กรูไม่เป็นไร) แม้ตอนนั้นเลือดจะเต็มตีน เพราะโดนส้นรองเท้ายัยเจ๊มะกี้จิกอยู่ก็ตามที แต่ถึงจะตอบไปว่ากรูใกล้จะตายแล้ว พี่ยุ่นก็จะไม่ช่วยและแตะต้องตัวคุณเด็ดขาด เราควรตอแห.ล เยียวยาตัวเอง ด้วยตัวเองดั่งที่ภาษิตไทยว่าไว้ "ตนแล เป็นที่พึ่งแห่งตน"

[Jeera]

ข้อสิบสอง...
วันใดวันนึงฉันจะถูกลวนลาม (แน่) อย่างที่รู้กัน เมืองใหญ่อย่างโตเกียว โอซาก้า มักจะมีการลวนลามเกิดขึ้นเสมอ ในรถไฟ ญ สาวร่างบอบบาง ถูกทาบร่างไว้โดยชายฉกรรจ์ซารารีมังสี่ห้าคน คิดดูสิ มันจะขนาดไหน รถไฟที่แน่นขนัด แทบร่างจนจะเป็นผัวเมียกันคารถไฟแล้ว วันดีคืนร้าย ขณะที่เรายืนห้อยโหนโจนทะยานอยู่บนรถไฟ อาจจะมีมือแปลกๆ สอดเข้ามาใต้กระโปรง   ถ้าเจอแบบนั้นบนรถไฟ เราควรทำยังไงดี? ผมแนะนำว่า ควรสงบจิตใจสักแป๊บ ให้ลุงแกลูบไปสักทีสองทีจากนั้นเอามือที่เราเกาะเกี่ยวห่วงอยู่นั้นตะปบไปที่มือนั่น จากนั้นตะโกนกรีดร้อง อย่างบ้าคลั่ง
(อย่าอายเพราะเรากำลังโดนลวนลามอยู่) คุณควรกรีดร้องให้สุดเสียง พร้อมกับตะโกนว่า "เฮนไตๆ " (โรคจิต,ลามก,บ้ากาม) อย่าไปด่าว่า ไอ่เหี่ย นะครับ เพราะพี่แกคงฟังเราไม่อ๊อก หรือด่าว่าไอ่หน้าวอกนี่ก็ตกไป เพื่อให้พี่แกเข้าใจเราได้อย่างลึกซึ้ง ควรด่าด้วยภาษาญี่ปุ่นครับ หลังจากนั้นทุกสายตาจะสอดส่องมองมาที่เราควรใช้โอกาสที่ดีอันนี้ เพื่อความสมบทบาทตีบทแตก ดั่งนางเอกละครไทย ร้องไห้เป็นวรรค เป็นเวร ร้องขอความช่วยเหลือ (ไม่ควรอาย เพราะความอายทำให้ชีวิตเราแย่ลง) เมื่อมันลวนลามเรา เราไม่ควรยอม และอย่าให้ลุงแกได้เกิดเป็นครั้งที่สองครับ ให้โดนคุมขังไปสงบจิตใจในคุกสักพัก เผื่อลุงแกจะสำนึกได้ว่า "สิ่งที่มรึงทำไปมันผิดโว้ยย" ฮา ฮา

[Jeera]

ข้อสิบสาม...
ไอ แคน นอท สปีค อิงลิช หลายท่านอาจจะเคยประสบปัญหาย่ำแย่กับภาษาอังกฤษเรียนไม่รู้เรื่อง พูดไม่ได้ เวลาที่เราอาศัยอยู่ที่บ้านเกิด อย่ากระนั้นเลย เมื่อใดที่ท่านได้เอาตีนเหยียบลงบนเกาะท่านจะพบว่าระดับภาษาอังกฤษของเราที่ต่ำต้อยได้ถูกยกให้สูงขึ้น กรูว่ากรูแย่แล้ว ยังมีคนแย่กว่า
นี่อาจจะเป็นข้อดีข้อนึง ที่เราไม่ได้เกิดมาบนเกาะนี้   อย่าคิดว่าทุกคนบนเกาะแคนสปีค อิงลิช ถึงแม้ว่าปัจจุบัน จะมีคนพูดได้มากกว่าเมื่อก่อนก็ตามที เราก็ไม่ควรหวังน้ำบ่อหน้าว่าจะสื่อสารภาษาอังกฤษได้เสมอ อย่ากระนั้นเลย ก่อนมาเราควรฝึกภาษามาสักสองสามภาษาอย่างแรกคงหนีไม่พ้นภาษาญี่ปุ่น เอาง่ายๆ กิน ขี้ ปี้ เยี่ยวได้ก็พอแล้วครับ   หลังจากนั้น ไปฝึกหัดการสื่อสารโดยภาษามือ หนักกว่านั้นลองหัดภาษากายมาด้วยได้จะยิ่งดี ฮา ฮา หรือไปลงเรียนคอร์สการแสดงละครใบ้ด้วย อาจจะสื่อสารได้มากขึ้นครับ อันนั้นพูดเล่นๆ ไม่ได้จริงจังแต่อย่างใด แค่จะบอกว่า บางทีการที่พูดภาษาอะไรไม่ได้เลย ก็มาที่นี่ได้ครับ อย่าวิตกจริตมาก แต่ให้เตรียมใจให้มากไว้เป็นพอ เมื่อใดก็ตามที่ออกจากสนามบินสุวรรณภูมิ เพื่อมาเกาะ "ชีวิตนี้ไม่ได้เป็นของกรูอีกต่อไปแล้ว"   เพราะเราจะมาเจอมนุษย์ที่พูดแต่ภาษาญี่ปุ่น คันจิยึกยือเต็มไปหมด เจอคนหัวแดง หัวสี แต่มันพูดกับเราไม่ได้ อารมณ์ประมาณ "ลอสต์ อิน ทราน สเลชั่น" เป็นเรื่องปกติครับ ทุกอย่างมีทางออก ใจเย็น แล้วทุกอย่างจะดีเอง ถ้าเราสับสนในตัวเองจริงๆ ให้เดินเข้าไปหาพี่ยุ่นสักคน แล้วลองถามเป็นภาษาอังกฤษไป "ฮู แอม ไอ" ท่านจะได้รับกับคำตอบอันน่าทึ่งเป็นที่สุด "โอ เก๊ะ" (โอเค) ตึ่ง    มันเกิดความผิดพลาด เราถามอย่าง พี่แกตอบมาอย่าง)

[Jeera]

ข้อสิบสี่...
มีร่มไว้ไม่เสียหาย หลายคนอาจจะรู้ แต่บางคนก็อาจจะยังไม่รู้ว่า ห่าฝนประเทศนี้นี่มันมากมายขนาดไหนกัน ? ประเทศเกาะ ที่ฝนตกตลอดทุกฤดูกาล ไม่ว่าจะเป็นใบไม้ผลิ ก็ฝนตก หน้าร้อน ก็ฝนตก ใบไม้ร่วง ก็ฝนตก และฤดูหนาวหิมะตกไม่พอ ฝนกับหิมะตกพร้อมกัน และที่สำคัญมากกว่านั้น ช่วงฤดูฝน (ทสึยุ) ฝนสามารถตกต่อเนื่องกันสามวันติดโดยไม่หยุด ด้วยเหตุผลทางด้านภูมิประเทศข้างต้น มีร่มพกไว้กับตัวจึงไม่ใช่เรื่องที่เสียหายนัก ถ้าอยากจะให้เก๋ไก๋ คุณควรเลือกซื้อร่มที่เสมือนหนึ่งใช้กันแดดได้กันฝนได้ กันหิมะได้ เอากันได้ทุกอย่าง ซื้อครั้งเดียว เที่ยวได้ทั่วญี่ปุ่น เค้าว่างั้น นอกจากซื้อที่ใช้ได้ทุกฤดูกาลแล้ว ควรซื้อที่มันดูท่าว่าจะแข็งแรงด้วยครับ ไม่ใช่ซื้อกิ๊กก็อก ร่มใส แอ๊บแบ้ว บางคนอาจจะคิดว่าแท้จริงแล้วพี่ยุ่นฮิตใช้ร่มใสๆ กัน ความจริงมันไม่ได้ฮิตมากมายหรอกครับแค่บนเกาะนี้มันขายแต่ร่มใสๆ เพื่อง่ายต่อการรีไซเคิลเท่านั้นเอง ทำเอาพี่ไทยจินตนาการตามไปว่า มันโรแมนติกยิ่งนัก เวลาฝนตก ไต้ฝุ่นเข้าแรงลมขนาดสามร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง วินาทีนั้นโรแมนติกไม่ออกครับ
ในใจมีแต่คิดว่า ทำยังไงกรูจะเอาตัวรอดจากภัยพายุนี้ไปได้ มีร่มไว้ อย่างน้อยกรูก็อุ่นใจได้ว่า ... กรูรอด แต่ถ้าจะตายเพราะก้านร่มแทงตาย
ก็ยังถือว่ากรูได้ตายในหน้าที่ไม่ได้ตายเพราะพายุ กรูได้ป้องกันตัวถึงที่สุดแล้วและนั่นมันคงเป็นการตายแบบสุดวิสัยจริงๆ ฮา ฮา

[Jeera]

ข้อสิบห้า....   
บางทีเราอาจจะผิดที่เกิดมาเป็นคนต่างชาติ(หัวดำ ตาสีดำ) นั่นแหละ บางทีเราอาจจะผิดตั้งแต่เกิดมาแล้วครับ พี่ยุ่น(บางคน)ที่หัวโบราณคร่ำครึ ไม่เคยออกจากเกาะ บางคน เน้นย้ำครับ บางคน เกลียดคนต่างชาติเข้าไส้ คือการที่กรูมาจากเอเชีย มีบรรพบุรุษขี่ช้างรบรากันในอดีตนี่ มันผิดมากไหม?    แล้วกรูถามหน่อยเหอะ ญี่ปุ่นเนี่ย มันไม่เอเชียตรงไหน??   เชื่อหรือไม่ ? พี่ยุ่นบางคนมีความคิดว่าเกาะนี้หาใช่เอเชียไม่แต่เป็นสถานที่พิเศษคล้ายกับยุโรป ...กรูว่ามรึงตกภูมิศาสตร์กันชัวร์ ไปแหกตาดูแผนที่โลกสิ "บอกมันว่า มรึงเอเชียเหมือนกรูเว้ยยยยย" ห่านนน ติดเกาหลี ด้านล่างไต้หวัน ถัดไปเป็นจีน แล้วมรึงจะเป็นยุโรปได้ไง๊ ทั้งๆ ที่รอบด้านมรึงล้อมรอบไปด้วยชนชาติตาชั้นเดียว นั่นแหละ บ้าบอ คอหัก สิ้นดี เรื่องรังเกียจคนต่างชาตินี่ ผมเคยเจอมากับตัวมีครั้งนึงผมปั่นจักรยานไปกับเพื่อน และเราก็ติดไฟแดงกันพอดี คุยกันภาษาไทยเฮฮา เอ้า มีไรมั้ย กรูคนไทย
ไม่นานนัก กระผมกับเพื่อนก็รู้สึกได้ถึงรังสีออโรร่าอมหิตเข้าให้ มีลุงๆ ป้าๆ สองสามคนแถวนั้น เมื่อหูกระดิกว่าพวกมรึงสองตัวไม่ใช่ยุ่นแน่ๆ เขาและเธอเหล่านั้น (ถ้าอยากให้อารมณ์แบบภาษาปะกิด ก็ ฮี ชี อิท กันไป) ใช้หางตามองมา พร้อมกันนั้นก็แผ่รังสีอมหิตตามมาจนทำให้กรูทั้งสองรู้สึกได้ว่า มรึงรังเกียจกรูมาก (ถ้าคิดไม่ออก ให้จินตนาการว่า ซุน โกคู กำลังจะกลายเป็นซุปเปอร์ไซย่านั่นแล) พร้อมกันนั้นก็ซุบซิบนินทากันไป แต่ขอโทษ กรูฟังออกเฟ้ยยย (แม่ม แทบจะลากแตะไปตบปากกันเลยทีเดียว) ไม่ทราบว่ากรูไปฆาตรกรรมพ่อมรึงตาย หรือข่มขืนลูกสาวมรึงตอนไหนฟระ   การที่กรูเกิดมาเป็นคนต่างชาติ แล้วมาเรียนที่บ้านเมืองมรึงนี่ผิดมากไหม? แล้วไหงตอนกรูลงจากสนามบิน มรึงแปะป้ายหรา
"นิฮง เอะ โยโคสะ" (ยินดีต้อนรับสู่ประเทศญี่ปุ่น) ห่านลาก ... คราวหลังอย่าโยโคโสะกรู พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสส

[Jeera]

ข้อสิบหก....
ควรข้ามถนนตรงทางม้าลาย ทางม้าลายแถวนี้ มีไว้ข้ามจริงๆ หาได้เขียนให้ถนนเป็นลายทางเหมือนบ้านเราไม่ฉะนั้น อย่าเสร่อ อยากข้ามตรงไหนก็ข้ามครับวัฒนธรรมนั้น ถูกงดใช้ชั่วคราวในประเทศพี่ยุ่น  ที่ญี่ปุ่นมีแยกหลายแบบ หลายซับหลายซ้อนไฟแดงบางที่ปล่อยเขียวพร้อมกัน บางที่ปล่อยพร้อมกันแม่มสี่ด้าน บางที่ก็ปล่อยทีละด้าน มรึงจะทำให้มันเหมือนๆ กันไม่ได้หรือออ...  นั่นแหละครับ เพื่อความปลอดภัย เหมือนภาษาญี่ปุ่นว่าไว้ "อันเซน ไดอิจิ"  ความปลอดภัยมาเป็นอันดับหนึ่ง  หรือปลอดภัยไว้ก่อน ถ้าจะกระแดะปะกิดก็ต้องว่าเซฟตี้เฟิร์ส บลาๆ ไป และถึงแม้ว่ารถจะไม่มา แต่มันไฟแดงอยู่ ก็อย่าเพิ่งข้ามครับทำตามกฎแล้วชีวิตคุณจะสดใส  รอคอยจนกว่าจะถึงไฟเขียว แล้วค่อยข้ามชีวิตจะปลอดภัย
หรือถ้าท่านจะเสร่อแป๊ะ ข้ามตอนที่ไฟมันยังแดงอยู่ ข้ามไป รถชนตาย ใครจะรับผิดชอบครับ แถมดั๊นเกิดมายังมีตรามนุษย์ต่างด้าว แปะหราอยู่ที่หน้าผากด้วยเสียอีกแบบนี้เราจะมีแต่เสียกับเสียครับ ฉะนั้นเพื่อความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน(อันเล็กน้อย) ของเราแนะนำว่าข้ามถนนตรงทางม้าลายนะครับแล้วชีวิตในยุ่นปี่ของท่าน จะสวยงามสดใส ไฉไลต่อไป ...

[Jeera]

ข้อสิบเจ็ด...
อย่าอยู่ญี่ปุ่นนานเกินหนึ่งปี (ข้อนี้ ซีเรียส และมืดดำทางความรู้สึกเป็นยิ่งนัก) หนึ่งปีแรกในญี่ปุ่นจะเป็นชีวิตที่สดใสไฉไล มีความสุขมากที่สุดในชีวิตของท่านทุกอย่างจะดูเป็นสีชมพู งดงาม สวยหรู เค้าเรียกว่าช่วงแฟนใหม่ กรูยังรักใคร่กันดีอยู่ หรือจะเรียกว่าช่วงข้าวใหม่ปลามัน ก็คงจะไม่ผิดนัก แม่ม อันนั้นก็โคตรดี อันนี้ก็โคตรเท่ห์ ทำไมบ้านกรูไม่มีแบบนี้บ้างฟระ แล้วห่านเมื่อไหร่ประเทศเราจะเจริญสามเดือนแรก กรูก่นด่าประเทศตัวเองอย่างเดียว หลังจากหกเดือนผ่านไป เราก็ยังคงร่าเริงยิ่งใครตั้งใจจะมาเรียนภาษาเนี่ย ต้องบอกว่าเวลาทองครับคุณจะรักประเทศเกาะนี้ม๊าก มาก
แทบอยากจะแหกตูด พี่ยุ่นมาดมกันเลยทีเดียว ฮา ฮา หลังจากหกเดือนผ่านไป เข้าสู่เดือนที่เจ็ด แปด เก้า และสิบก็ยังดีอยู่ ความสัมพันธ์ยังดีงาม
ถ้าเข้าสู่ปีที่สองเมื่อไหร่ ...คุณจะเริ่มสงสัย ใคร่ถาม สับสน วกวน ถ้าเป็นคู่แต่งงานกันก็อาจจะบอกได้ว่า กรูเริ่มสับสนว่ากรูมาแต่งกับมันทำไม
ก็คงเหมือนกับคู่แต่งงานที่มีกลิ่นตุๆ ถึงอะไรบางอย่างไม่แน่ใจนักว่ามันคืออะไรกันแน่  เลิกดี ไม่เลิกดี แต่ยังสู้ไหวน่ะ เข้าปีที่สามเมื่อไหร่ เกิดอารมณ์กรูอยากจะหย่าขาดกับมันไม่เอาแล้วเฟ้ยยย มันเหมือนกับว่ายิ่งเราอยู่ไกลพี่ยุ่นเท่าไหร่ เราก็จะรักเค้ามากขึ้น แต่เข้าใกล้มากขึ้น ก็จะรู้สึกได้ครับว่ามันไม่ใช่ สังคมแบบนี้กรูไม่ต้องการ กรูกดดัน ใครก็ได้ช่วยฉุดกรูออกไปที ถ้าจะให้เทียบเป็นร้อยละ ผมว่าค่าความกดดันในสังคมของประเทศนี้มากกว่าบ้านเราร้อยเท่านั่นอาจจะเป็นเหตุผลนึงว่า ทำไมคนแถวๆ นี้ถึงไม่สนใจใคร   ฮา ฮา

[IPSUM]

อยู่มา 7 ปีแล้ว ทำไงดี 

[Jeera]

ก็ถอยมาแล้วนี่   

[IPSUM]

ลบอีก 8 ปี 

[Jeera]

งั้นไปรื้อฟื้นใหม่ดีมั้ย   

[IPSUM]

กับใคร 

[Jeera]

อันนั้นต้องถามซ้อ   

[IPSUM]

จบข่าว