อ่าน เพลิน เพลิน

ปาฏิหาริย์แห่งรัก..อันบริสุทธิ์

*ความรักของแม่หมาขี้เรื้อนแต่เปลี่ยนจิตสำนึกของคนใจดำ* คนใจดำ เปลี่ยนแปลงตัวเองได้.....เพราะอะไร?? เรื่องเล่า…มีอยู่ว่า พี่ชิตแกเป็นคนใจดำครับชอบยิงนกตกปลาไปเรื่อย แต่ที่หนัก ก็คงเป็นเนื้อหมาแกกินแหลกครับ แม่แกบอกมันบาปนะลูก พี่แกก็ไม่เคยสนใจ คำเตือนของแม่เลย เมื่อราว 15 ปีก่อน มีเหตุการณ์ที่ทำให้แกเปลี่ยนไป… ครั้งนั้นมีแม่หมาขี้เรื้อนตัว หนึ่งครับ มันมักวิ่งไปหาของกินแถวๆบ้านแกบ่อย เพราะบ้านแกติดตลาด ผมเคยถามพี่ชิตที่กินหมาอยู่บ่อยๆว่าทำไมไม่กินหมาขี้เรื้อน แกบอก “กินไม่ลงว่ะ" มีอยู่วันหนึ่งเนื้อแห้งที่แกตากไว้หายไป พอมองไปก็เห็นแม่หมาขี้เรื้อนนั้นวิ่งคาบ เนื้อตากแห้งของแกอยู่ ความแค้นใจและการฆ่าที่อยู่ในสันดาน พี่ชิตคว้าไม้ที่ใช้ ตีหมาได้ก็วิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว พอตามทันแกก็ทุบไปทีเดียวหมาขี้เรื้อนนั่นล้ม ลงชักทันที (แกบอกว่าหากตีตรงจุด แค่ไม้เล็กๆธรรมดาก็ตายได้ นี่คือคนตีหมา จนชำนาญ) พี่ชิตทิ้งซากหมากองไว้อยู่ตรงนั้นโดยไม่ต้องเหลียวหน้าไปดูอีก เพราะตีมาเป็น ร้อยก็ไม่มีทางฟื้น และวันนี้ด้วยความโมโห พี่ชิตจะกินหมาขี้เรื้อนตัวนี้ที่ดันมากิน เนื้อตากแห้งและมาหยามถึงถิ่นของแก พี่ชิตเดินกลับไปที่บ้านเพื่อเตรียมอุปกรณ์ในการแล่เนื้อ พร้อมกับสั่งให้ผมเฝ้า ซากหมาขี้เรื้อนตัวนี้เอาไว้ แต่ผมก็มัวแต่เก็บตะขบจนลืมดู พอพี่ชิตมาถึงก็โวยวายกับผมว่าซากหมาหายไปไหน พร้อมกับวิ่งตามรอยเลือด หมาขี้เรื้อนตัวนี้พร้อมกับบ่นว่า... “ทำไมมันไม่ตายวะ” สักพักหนึ่งแกก็ได้ยินเสียงหมาเห่า แกก็ตามเสียงไปทันที พอไปถึงภาพที่เห็น คือ หมาขี้เรื้อนกำลังจะตาย มันมีลูกที่ต้องเลี้ยง 5 ตัวครับ วัยกำลังกินนมอยู่ บางตัวก็วิ่งไปคาบเนื้อที่แม่หมาขี้เรื้อนคาบไปฝาก (เห็นกับตา) แม่หมาขี้เรื้อน ตัวนี้มันตายแล้วฟื้น และที่มันยังไม่ยอมตายก็เพราะจิตใจอันเข้มแข็งของมันที่ ปลุกเร้าเยื่อใยที่คงเหลืออย่างเหนียวแน่นว่า… ต้องกลับไปให้ได้เพื่อให้ลูกมัน กินนมครับ การตีของพี่ชิตนั้นกระทบกระเทือนถึงหัวสมองแตกเลือดสาดเป็นลิ่มๆ แต่มันก็ ยังลากตัวมันเอง กระกระสนล้มลุกคลุกคลานเพื่อกลับมาหาลูกของมันจน ได้และสิ่งที่เห็นคือ... การกระทำที่ยิ่งใหญ่ของความเป็นแม่ที่รักลูกมากเป็นที่สุด โดยไม่ห่วงตัวจะตาย นี่จิตใจอันยิ่งใหญ่ของแม่ ที่ไม่ว่าสัตว์หรือคนก็มีจิตใจเช่นนี้ แม้มันจะตายก็ขอ ให้ลูกพวกมันได้อิ่มซักมื้อ แม่หมาพยายามอย่างดีที่สุดแล้วครับ ผมไม่อยากจะเชื่อ.. นั่นคือน้ำตาของแม่ หมาขี้เรื้อนตัวนั้น มันมองผมกับพี่ชิตเหมือนขอร้องเป็นครั้งสุดท้ายที่มันต้องการ ให้นมลูกก่อนตาย สายตาของมันเศร้ามาก มันมองผมกับพี่ชิตอย่างวิวอนทางสายตาที่ขอร้องของ มัน เพื่อขอให้มันได้ให้นมลูกของมันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะตาย พี่ชิตไม้หล่นลงกับพื้น เดินเข้าไปดูแม่หมาขี้เรื้อนตัวนั้น ในยามนั้น..สิ่งที่แกเห็น ไม่ใช่หมาขี้เรื้อน แต่แกเห็นจิตใจแห่งความเป็นแม่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกซึ่งทน เจ็บปางตายเพื่อกลับไปหาลูกให้ได้ แกไม่พูดอะไร..ทุกอย่างจุกอยู่ที่ลำคอ..สายตาพี่ชิตที่แข็งกร้าวกลับอ่อนโยนลง พร้อมกับมีลูกหมาตัวหนึ่งวิ่งไปหาแกกระดิกหางให้ แกอุ้มลูกหมาขึ้นพร้อมมอง ไปที่สายตาของแม่หมาขี้เรื้อนนั้นอย่างสำนึกผิดและพูดคำว่า "ขอโทษ”' พูดได้แค่นั้นแม่หมาก็สิ้นใจตายอย่างตาหลับ

ผมกับพี่ชิตช่วยกันฝังแม่หมาตัวนี้. พร้อมๆกับจิตสำนึกที่เกิดใหม่ของพี่ชิตที่ เปลี่ยนไปราวกับคนละคน แกรับเลี้ยงลูกหมานั้นไว้ทั้ง5ตัวและตั้งแต่นั้นแกกลาย เป็นคนใจดีไม่ไล่ยิงนกยิงหมายิงแมวอีกแกบอกว่า... "มันอาจจะมีลูกรออยู่ก็ใด้”

วันเกิดของแม่ปีที่แล้ว แกเอามะลิร้อยเป็นพวงไปให้แม่ทั้งๆที่ไม่เคยทำมาก่อน พี่ชิตกราบแม่พร้อมพูดกับแม่ว่า “แม่ครับ…ตอนผมอายุ16 แม่สอนผมยังไงนะสอนอีกหนได้ไหมครับ” แม่แกน้ำตาคลอพูดไม่ออกและนี่คือบทกลอนเทิดทูนแม่ครับ “ความรักของแม่ที่มีต่อผมสวยสดงามหรู บริสุทธิ์ยิ่งใหญ่เหนือกว่าสิ่งใด ความรักของแม่มั่นคงกว่าใคร กว้างไกลแผ่นฟ้ายิ่งกว่าปฐพี เมื่อผมยังเล็กแม่เฝ้าอุ้มชู ทำนุบำรุงด้วยเลือดน้ำนม แม้แม่ผ่ายผอมก็ยอมอดทน เพื่อเลี้ยงดูผมให้เป็นคนดี แม่จ๋าแม่ ลูกแม่คนนี้ขอกราบแม่ที ขอหอมคนดี คุณแม่อดทน บางครั้งชีวิต ลูกแสนดื้อทน แม่ก็ผ่อนปรน อโหสิดวงใจ แม่เลี้ยงดูผม ด้วยความห่วงใยลำบากเหลือล้นไม่ปริปากคำ ความรักของแม่สุดแสนยิ่งใหญ่ ไม่มีสิ่งใดจะมาเปรียบเปรย ดวงใจของผมผูกพันแม่ไว้ ขอแม่จำไว้จะพาแม่ไปพบฝั่งนิพพาน ขอเทิดทูนใจ ดวงใจแห่งรัก สุดยอดแม่ฉัน คุณแม่แสนดีมีเพียงหนึ่งเดียว รักแม่ตลอดไป…”

คนใจดำเปลี่ยนแปลงตัวเองได้.....พร้อมก้มกราบแทบเท้าแม่ด้วยรักนิรันดร์ นี่คือความรักอันยิ่งใหญ่ของแม่ที่มีต่อลูก และนี่ก็คือปาฎิหาริย์ที่เกิดจากแม่หมา ขี้เรื้อนตัวหนึ่งที่ดูไร้ค่าในสายตาของมนุษย์ แต่การกระทำของสัตว์ที่กระทำไป ตามอารมณ์ในความรัก ความผูกพันก็สร้างปาฎิหาริย์ให้เกิดขึ้นมาอย่างมากมาย บนโลกใบนี้ไม่ใช่หรือครับ

ท้ายสุด...ผู้เขียนเชื่อได้ว่า สิ่งที่ผู้เขียนนำมาเขียนนั้นย่อมทำให้ผู้อ่านเกิดความ ซาบซึ้งกินใจ บางเรื่องก็มีปิติ อิ่มเอิบใจ บางเรื่องก็หยั่งถึงจิตใจอันยิ่งใหญ่ที่ตอก ย้ำให้กระทำตาม ถ้าถามผู้เขียนว่า…ปาฎิหาริย์เกิดจากอะไร ผู้เขียนคงตอบได้ว่าเกิดจากจิตใจอัน ยิ่งใหญ่นี่เองคือปาฎิหาริย์ และวันใดวันหนึ่งที่ท่านผู้อ่านพบคำว่าปาฎิหารย์ที่ เหนือกว่าปาฎิหารย์ทั้งปวง วันนั้นก็คือวันที่สว่างไสวที่สุด สะอาดที่สุด บริสุทธิ์ หมดจดที่สุด เป็นวันที่ท่านได้เดินทางไปพร้อมๆกัน ณ ที่จุดหมายปลายทางแห่ง ชีวิตคือ สันติสุขสงบปราศจากกิเลสทั้งปวงนั่นเอง..

. เครดิต คุณประชา บรรจงช่วย
อยากรู้จักผม : http://on.fb.me/ZyEfDC เรื่องดีๆ มีข้อคิด :

	ผู้เขียน	หัวข้อ: อ่าน เพลิน เพลิน (อ่าน 94658 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 2 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้