ขอบพระคุณ .. คณ paul711 .. มากครับ
ที่กรุณา .. ให้ "มุมห้อง .. สำหรับมือใหม่หัดเดาทอง"
ผมก็หมือน .. เพื่อนๆ และน้องๆ .. ที่ตอนเริ่มลงทุนในทองคำใหม่ๆ
ก็เสาะแสวงหา .. "ข้อมูลและคำแนะนำ" .. ในการลงทุนเพื่อประกอบการตัดสินใจของตนเอง
ผมได้ศึกษา .. "แบบอย่าง และหลักการคิด" .. ของ "คุณ paul711"
ทั้งในด้าน .. "การลงทุนและการดำเนินชีวิต" รวมทั้ง .. "วิธีคิดแก้ปัญหา"
ดังนั้น! ผมจึงได้เรียนรู้ "ทั้งความรู้และหลักการลงทุน .. และการตอบแทนสังคม"
ตอนเด็กๆ .. ฐานะทางบ้านของผม .. ยากจน
วันไหนไปโรงเรียน .. อยากจะทานขนม .. เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ เค้า
ก็ต้อง .. ดื่มน้ำก๊อก และเดินเท้ากลับบ้าน .. เนื่องจาก "ค่าขนมที่มีอยู่อย่างจำกัด"
นึกถึง .. "มือใหม่ .. ที่เพิ่งหัดลงทุน" ทำให้นึกถึง .. "ตัวเอง .. เมื่อตอนเด็กๆ"
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง! ผมใช้ "เงินออม" .. ที่ผมตั้งใจจะให้เป็น "ทุนการศึกษากับลูกๆ"
จึงทำให้ .. รู้ซึ้งถึง "ค่าของเงิน และการเสียโอกาส"
"นรก หรือ สวรรค์! .. อยู่ที่ใจของเรา" .. "ความสุข หรือทุกข์" .. ก็เช่นกัน
"เวลา .. จะมีคุณค่า" .. อยู่ที่เราจะ "รู้จัก" .. ใช้มันอย่างไรครับ
ด้วยความนับถืออย่างสูง
.. ffr_manoj243 ..
ด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง ผมว่าไม่ใช่เป็นความกรุณาของผม
แต่ผมมองว่าเป็นความกรุณาของคุณมาโนช มากกว่าที่มาช่วยเขียนบทความการวิเคราะห์ที่ดีๆ ให้แก่สมาชิกและคนทั่วไปรวมทั้งผมเอง ได้อ่าน เป็นความรู้ ทั้งพื้นฐานและเทคนิค
ที่บ้านใหม่นี้ ขอให้คุณมาโนชอยู่อย่างมีความสุขครับ ให้คิดว่าเป็นเหมือนบ้านของคุณมาโนชเอง อยากจะทําอะไรเพิ่มเติม อยากให้แก้ไขตรงไหน เขียนบอกได้ทันที ไม่ต้องมีคําว่าเกรงใจอะไรทั้งสิ้น
ผมเข้าใจชีวิตในวัยเด็กที่คุณมาโนชเล่าให้ฟังครับ เพราะผมก็อยู่ในยุคนั้นเหมือนกัน
ข้าวปลาอาหารการกินในยุคนั้น ไม่อุดม
สมบูรณ์ หาเงินง่ายๆได้เหมือนสมัยนี้ ผมยังดีหน่อยที่โรงเรียน พ่อแม่ให้กินอาหารที่โรงเรียน มีขนมด้วย แต่ผมเองกลับไม่ค่อยอยากกินอะไร
ไป รร ตั้งแต่ชั้น ป 1 --ป 7 ได้สตางค์ไป รร วันละ 75 สต เกี๊ยวเตี๊ยวเย็นตาโฟ บะหมี่ สมัยนั้น ราคาชามละ 1 บาท
นําดื่ม พ่อผมซื้อกระติกนําแบบพาสติก ใส่นําให้ผมไปกินที่ รร
จนจบป 7 ผมย้าย รร ต้องตื่นแต่เช้า ไปโหนรถเมล์ ไป รร อีก 10 ปี จนเกือบจบ มหา-ลัย บางวันรถเมล์แน่น ความจริงไม่ใช่
บางวัน
รถเมล์สมัยนั้นแน่นทุกวัน ต้องรอเกือบ ครึ่ง ชม หรือ รอเป็น ชม
กว่าจะได้ขึ้น บางวันเกาะรถเมล์ ยืนที่บันไดขั้น 2 บางวันเห็นเพือ่นนักเรียน ที่โหนรถเมล์ด้วยกัน ตกรถลงไปต่อหน้าต่อตา
ชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นไป แต่ผมก็ไม่เคยกลับไปบ้านแล้วบ่นให้พ่อแม่ฟังเลยแม้แต่ครั้งเดียว ว่าผมลําบากแค่ไหน
ผมอดทนไปเรื่อยๆ จนถึงวันนี้ ก็คล้ายๆคุณมาโนช ครับ
ความลําบากในอดีต จะช่วยให้เราแข็งแกร่งครับ ยินดีที่ได้คุยเรื่องอดีตกับคุณมาโนช และยินดีที่ได้รู้จัก
คนดีอย่างคุณมาโนชครับ
ผมขอกราบขอบพระคุณ...ทั้งคุณพอลและคุณมาโนช อย่างจริงใจครับ _/\_
อ่านแล้วมีกำลังใจและมีความสุขใจมากครับ อยากทำความดีตลอดชีวิตเลยจริงๆครับ...สาธุ สาธุ
